Babası sünnet düğününde 80 kuruşa aldığı bir eşeği hediye etmişti oğluna. Ama eşek iyi cins eşek değildi. Bütün Hristiyan çocukları yolda eşeği kolayca geçiyorlardı. Babasından habersiz, atının arpasından yedirmesinin hiç bir yararı olmuyordu. Ne eşeğin kulakları dikiliyor; ne canlı, hareketli yürüyebiliyordu. Sonra yine onlar, Hıristiyan aileler, ne güzel, ne şık arabalar kullanıyor; ne şık giyiniyorlardı. İmreniyordu hepsine. Bunlara sahip olmanın tek çaresi ise hemen hayata atılıp iş yapmak, para kazanmaktı.
“Eğer Allah bana 50 bin lira servet verirse”, demişti kendi kendine, Ankara’da beş katlı güzel bir mağaza açacağım.
Semplon Ekpresi bir ara istasyonda yavaşlarken Koçzade Vehbi Bey gözlerini açtı ama hayal ederkenki tebessümü hâlâ yüzünden kaybolmamıştı. Hatta, Allah’ın izniyle bu yaşına kadar, 14 yıldır çok şey elde ettiğini, Ford’un Ankara Acentası olduğunu ve başarı kazandığını zevkle, gururla hatırladı ve Allah’ına şükretti.
Semplon Ekspresi Edirne’den çıkmış, süratle yol alıyordu Budapeşte’ye, Viyana’ya doğru. Yüzyıllarca ihmal edilmiş, yoksul kalmış, savaşlarda ezilmiş Anadolu halkından bir parçaydı trendeki diğer yolcular.
Koçzade Vehbi Bey arkadaşlarının her tarafta gördüğü uygarlık örneği mamur şehirleri, binaları, yolları ve düzgün kıyafetli insanları pırıl pırıl ışık saçan elektrik lambalarını ve özellikle otomobil ve otobüsleri göstererek:
— Biz niçin bunlara sahip olamıyoruz, diye sordu. Çalışırsak aynı şeyleri biz de alabiliriz. Bakın insanlar nasıl rahat ve süratli oradan oraya taşınıyorlar, diye ilâve etti.
Hepsi Avrupa’da büyük bir şaşkınlık ve hayranlık içinde bu mucizeler diyarını seyrediyorlardı.